JAK TO KOBIETA .....

Gdzieś to wyczytałam, że za kilkoma rewolucjami stoi kobieta, nie do końca znam te historyczne fakty, ale z pewnością jest duże prawdopodobieństwo ....że tak było i co tu dużo mówić jest, ten wątek mojej rewolucji, akurat sama spisuję ....tak na pamiątkę, dla potomnych.

W naszym życiu, to ja jestem od przewrotów, tych mniejszych i większych, choć nieraz sobie myślę, dlaczego nie jestem taka ...spokojna ...by nie napisać inaczej, tym bardziej, że te moje decyzje wewnętrznie przeżywam w środku, zaś na zewnątrz zachowując tą nieraz aż bezczelną pewność siebie i swoich pomysłów.

Pamiętam jak dziś ....a mija od tego czasu dekada, nad  naszą rodziną jak i z pewnością nad wieloma zawisło widmo utraty pracy ...choć była możliwość zostania i pracowania na gorszych warunkach, w tym utraty różnych świadczeń, aż  pół roku mąż miał czasu na podjęcie decyzji, zostaje czy się zwalnia.

Dwójka dzieci, trzecie w drodze ...Paweł wybiera pewniaka ...stabilizację  i zgodzenie się na nowe warunki, cóż powinnam go poprzeć, zwłaszcza w moim stanie i jak pokorne cielę czekać ...na ..to aby już tylko w niedzielę spędzać czas w jego towarzystwie.

No cóż najpierw klasyka, przynajmniej moja, prośby ...groźby, na krótką metę były w stanie mojego Pawła przekonać do zmiany decyzji, zmień pracę ....jak to łatwo powiedzieć, co będę robił się pytał....tym pytaniem wytrącając mi resztki asów z rękawa.

Nie wiem jak innym, mnie zawsze stan błogosławiony służył,wręcz energia mnie rozsadzała, intelektualna też, wiedziałam że mamy paradoksalnie szansę, aby zmienić nasze życie, nawet  poprzez widmo zwolnienia, los zabiera ale i coś daje, i tak eureka ....mam odpowiedz.

Tradycyjnie, codziennie... co tam w pracy, myślisz coś ?, co inni na to ? szukają czegoś ? a Ty  jaka decyzja ....i tak w koło macieja..

- Pońcia ( tak mnie małżonek tytułuje ) daj spokój, temat zamknięty ....

- czekam już na te słowa, co bym miał robić ? i jak po pewnym czasie padają ....mówię ..

-Pawcio ( tak zaś ja tytułuję męża) rób to samo co do tej pory ...tylko na własny rachunek :)

Tu padło wiele argumentów na nie, niemożliwe, moje abstrakcyjne myślenie .....gdybym była inna, no ale jak na mnie trafia, że  się nie da ...., niemożliwe,....to już  ciężka sprawa  ..... tak,  ja miałam ciążowy brzuszek i Pawciowi  wierciłam przy każdej okazji , z premedytację  dziurę w jego brzuchu, snując moje wizje, jak to się wszystko da, przy jedzeniu nieraz, biedak aż, się krztusił od tych moich pomysłów, ale ....

Znacie to ziarno zasiane, wystarczy o nie dbać, podlewać w zamyśle rozmawiać, być bacznym obserwatorem i wyłapać moment, kiedy szala z moimi argumentami poszła do góry, a jego poczęły topnieć niczym pierwszy śnieg, i wtedy zamiast szykować wyprawkę, powołaliśmy do życia naszą firmę.

Oczywiście po drodze, przez te miesiące, wiele razy myślałam, że króliczek dorwany, a tu bach znów uciekł, bo ktoś zasiał w nim ziarno niepokoju, i wszystko wracało do punktu wyjścia, to więcej mnie bóli porodowych kosztowało, niż rzeczywisty poród.

Było ciężko na swoim, nie jest to łatwy kawałek chleba, byłam spokojniejsza  że nad małżonkiem nie wyżywa się w pracy, jakiś goguś przyniesiony w teczce w roli kierownika, co nie zna się na swojej robocie, za to ma ambicje dyktatorskie, choćby po to było warto.

Do czego zmierzam, czuję że szykuje mi się myślę do jesieni powtórka z rozrywki, moje plany Pawciowi się podobają, też pragnie mieszkać w tych górach, oddychać tym powietrzem, ale ....

-a jak domu nie sprzedamy ?

- sprzedamy.

- to nie jest takie proste ....

-ależ jest jak się chce ....wszystko jest proste ....

- z czego będziemy żyć ....

- Kochanie, przecież tyle razy już Ci mówiłam .....A Wam ? ....nie bardzo ? to się wkrótce dowiecie...

Pozwolicie że podziękuję,  Wam, moim koleżanką blogowym, że  zechciałyście przyjść za mną w nowe miejsce, które jest też swoistym haczkiem na mojego męża, gdzie ja jako kronikarz, wszystkie moje zatwierdzone przez niego, pomysły spisuję, i mam światków co to czytają, że to prawda, więc  ....kochanie ....